زنگ تفریح ندارد که تغذیه ها را دُنگی بزاری وسط ، که گَپ بزنی ، ناظم شاکی بشود که «دو ساعته زنگ کلاس خورده» که با یک نامه گرفتن از معاون بتوانی بشینی سر کلاس و یک پوووف از «به خیر گذشتن» بکشی . آره مدرسه ست فقط زنگ تفریح ندارد، استاد که گفت تمام یکی از عینکی های یقه دیپلمات درحالی که آخرین نسخه برداری هایش دارد تمام میشود میگوید « خسته نباشید استاد». زیادی شلوغش کردند اینجا بدون تو زیادی نامُرتب است آب که میخورم حس میکنم حتی اکسیژن میلی به ترکیب شدن ندارد و حالا با اطمینان تر میگویم دانشگاه فقط یه مدرسه ست که تو هم بودی کم رنگ اما ته مانده ات سه شنبه صبح ها روی جانم میماند ، توی صفِ سلف حتی که نمیفهمم چرا باید یکی باشد این صفِ لعنتی !
دیر شده بود و «واحد» حرکت کرده بود یک «لعنتی»گفتم و اشک هام انگار میخواستند دل از قفسشان بکَنند که تا خوابگاه کلی راهِ، هوا سردِ و بیشتر دستهایم را «ها »میکردم و توی پالتویم محکم جا میدادم همانجا بود که تازه فهمیدم یکی از جیبهایش سوراخ است و آن موقع نمیدانستم چه خاکی توی سرم بریزم که تو پشت من یک ترمزِ تیز گرفتی یک جیغِ خفیف کشیدم و برگشتم ، با ابروهای تو هم با یک حرص که فقط میشد روی کاپوت خالیش کرد، رفتم سمت شیشه کمک راننده وقتی دیدم تویی فقط اسمت جلوی ذهنم یورتمه میرفت .
یادش بخیر نه ؟ از اتوبوس جا ماندم و تو گفتی «سوارشو» آن موقع یک چارخانه سرمه ای- جیگری توی تنت ایستاده بود! توی دلم میگفتم« پوست کلفت یخم نمیزنه» راه دیگری نبود سکه های توی دستم را یکبار دیگر نگاه کردم فایده ای نداشت؛ برای تاکسی کافی نبود این وسط باد هم خودش را به برف های ریز میچسباند و هوا حسابی سوز میامد وضعیت بدی بود ، دستم رفت سمت ماشین و بی معطلی سوار شدم با هزار تا بسم الله سلام نکرده آدرس خوابگاه و دادم یادش بخیر نه؟ ، کولر ماشین روشن بود ، توی دلم میگفتم « حتما یه چیزیش هست زده به سرش » سرکوچه خوابگاه رسیدیم ، جزوه ی میکروب شناسی را بیشتر توی دستام جمع کردم و گفتم پیاده میشم ترمز کردی داشتم پیاده میشدم که گفتی «ام اس دارم ببخشید اگه سردت شد»
پیاده شدم نفهیدم چقدر در ماشین را محکم بستم ، خودم را تسلیم سرمای عجیب بهمن کرده بودم ،خیلی سریع اتفاقات این چهارسال جلو ی چشمام تکرار میشد به خودم میلرزیدم نه امکان نداره، نه..و مدام تصویرت و جمله ی آخرت توی ذهنم اِکو میشد«ام اس دارم ، ببخشید اگه سردت شد»دستامو و بیشتر توی پالتوم فرو کردم و اینبار سوراخ پالتوم بزرگتر شده بود نگران شدم،نگران دستایی که دو سال بود جراحی میکرد ، نگران چشمای ضعیف شده ای که تشخیص داده بود رنگ صورتم پریده نگران انگشتایی که نبضمو گرفت و گفت «اوه، اوه بچه فشارت حسابی افتاده» و دوباره صداش میاد« ام اس دارم ببخشید اگه سردت شد»
لبخندِ غمگینی ماسیده بود به لب هام و فَک پایینم کار نمیکرد،و مولوی چه معرکه توی گوش هایم نجوا میکند
چون میروی بی من مرو ای جان جان بی تن مرو / وز چشم من بیرون مشو ای مشعل تابانِ من
هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم / چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من
بی پا و سر کردی مرا بی خواب و خور کردی مرا /در پیش یعقوب اندرآ ای یوسفِ کنعانِ من
#حس_محور
